Patrz

Patrz, jak jaźń rozpływa się w ledowym śnie,

Gdzie utracone ego tańczy z nieprzeniknionym it.

Patrzysz, stojąc obok, znudzenie umysł tnie,

Inaczej wyobrażałeś sobie życiowy zryw.

Ciemność, wytłumiła ogień, odebrała blask,

Pochłonie słoneczny świt, miłości brzask,

Duszę zaś wysuszy na popiół żal.