Przemyślenia [I)

W wielkim, Ba! nieskończonym dziele przypadku,

Który w spadku otrzymalście od nicości,

Powierzacie swoje życie próżnym dziadkom,

Zaklętym w starych ksiegach watpliwej treści.

Czemu ma ludzkości szukasz świeżych racji

tam, gdzie kołata się już tylko duch.

Młodość wypalasz w wiecznym blasku tradycji,

A miłość sprzedajesz jako komercyjny cud.

Nieporządku pragniesz I w entropię pędzisz.

Niepokalanego poczęcia przedziwny płód.

W luksusach w kaszmirowe poduchy pierdzisz,

A po slamsach wdychasz dezynterii smród.

Co dzień czekasz, aż zabrzmi anielski chór,

Aż Odyn drzewu poświęci swój boski kark

I choć z Wiklifa czy Lao Tsy możesz brać wzór,

Z równości robisz sobie jedynie głupi żart.