Narkotyczny...

Narkotyczny...

Głowa w obręczy, rzeczywistość płonie,

Twarz skuta lodem, zraszana spod powiek.

Usta wykrzywione, pękają emocjami.

Płynę poprzez czerwień, a biel świetlista rani.

Słodycz się rozpływa, mięknie rzeczywistość,

Rytm zagłusza myśli – odwieczna oczywistość.

Moc wypełnia ciało, środki tworzą cel.

Karmazyn – wciąż mi mało, snem staje się biel.

Złota igła rzeczywistość szyje,

Biel się przebija, może gorycz zmyje,

Dzień staje się nocą, światło skrywa cień,

Karmazyn mnie wypluwa prosto w zimną czerń.